O πόλεμος έφερε αλλαγές σε όλες τις πτυχές τις καθημερινότητας. Οι κακουχίες, οι συχνές μετακινήσεις, η αβεβαιότητα καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις προσωπικές σχέσεις. Ακόμα όμως και αυτές οι αντίξοες και ζοφερές συνθήκες δεν εμπόδισαν τη σύναψη ερωτικών σχέσεων. Μέσα στη δίνη του πολέμου λοιπόν, ο Ευστράτιος Πίσσας, ο οποίος τραυματίστηκε το 1822 στην εκστρατεία της Κρήτης, επέζησε χάρη στη φροντίδα της Μαρίας και της οικογένειά της. Μερικά χρόνια αργότερα τη συνάντησε ως πρόσφυγα στο Άργος. Γράφει για την επανασύνδεσή τους: 

Ἀφιχθεὶς δ’ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Κακάνη εὗρον … τὴν δὲ Μαρίαν καθημένην ἐπίσης ἐπὶ εὐτελοῦς τάπητος … Ἀφοῦ δ’ ἐπὶ μίαν ὅλην ὥραν διέμεινα συνδιαλεγόμενος καὶ παραμυθῶν αὐτήν, παραλαβὼν τέλος τὴν ὑπηρέτριάν της Χρυσῆν, ἀπῆλθον πρὸς τὴν μητέρα μου καὶ τὴν παρουσίασα πρὸς αὐτὴν ὡς ὑπηρέτρια ἐκείνης, εἰς τὰς περιποιήσεις τῆς ὁποίας ὤφειλον τὴν ζωήν μου. Ἐπειδὴ δὲ πολλάκις εἶχον διηγηθῆ εἰς τοὺς γονεῖς μου τὰς περὶ τῆς ἐν τῇ Κρήτη ἀσθενείας μου καὶ τὴν ὀφειλομένη ἐκ μέρους μου πρός τε τὴν Μαρίαν καὶ τὰς ὑπηρετρίας αὐτῆς εὐγνωμοσύνην δὲν ἐγένετο ἀνάγκη ἤδη νὰ προσθέσω εἰμὴ μόνον, ὅτι ἀπὸ τοῦδε δέον νὰ θεωρῇ ἐκείνην ὡς ἄλλην θυγατέραν της καὶ νὰ τῇ παρέχῃ ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μου πᾶσαν βοήθειαν ὡς εἰς τὸ προσφιλέστερον τῆς οἰκογενείας μας μέλος.