Το χειμώνα του 1830, και ενώ η Γαλλία είχε εμπλακεί ενεργά στην ελληνική υπόθεση, με την αποστολή του σώματος του στρατηγού Μαιζόν στην Πελοπόννησο, ο Αλέξανδρος Δουμάς, νεαρός συγγραφέας τότε, βρισκόταν στο Παρίσι.

Στη γαλλική πρωτεύουσα, εκείνη την εποχή, οργανώνονταν πολλοί χοροί μεταμφιεσμένων. Ο ίδιος δέχτηκε πρόσκληση να παραβρεθεί στον χορό της κας Lafond στο "σαλόνι" της οποίας σύχναζαν πολλοί καλλιτέχνες. Γράφει στα απομημονεύματά του:

Η επιλογή του κατάλληλου κοστουμιού ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση για έναν συγγραφέα είκοσι έξι ετών…. Είχα γνωρίσει [...] έναν έξυπνο νεαρό,  μαθητή του κου Ingres, τον Amaury Duval, που εξελίχθηκε σε περίφημο αρχαιοδίφη. Μόλις είχε επιστρέψει από μια αποστολή στην Ελλάδα. Είχε εμφανιστεί σε μια από τις χοροεσπερίδες του Firmin με την αμφίεση «Παλικαριού». Το «Παλικάρι» ήταν πολύ δημοφιλές. Το είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Byron και τώρα οι ωραίες κυρίες συγκέντρωναν χρήματα για την Ελλάδα … Πήγα λοιπόν και τον βρήκα, γιατί ήταν πολύ σημαντικό σε έναν χορό μεταμφιεσμένων να προβάλλει κανείς τα φυσικά πλεονεκτήματά του. Δεν ήμουν ποτέ όμορφος, αλλά ήμουν ψηλός και καλοφτιαγμένος, αν και μάλλον αδύνατος, το πρόσωπό μου ήταν λεπτό και είχα μεγάλα καστανά μάτια, με σκούρα επιδερμίδα. Με λίγα λόγια, όμορφο δε με έλεγες είχα όμως μια προσωπική γοητεία.
Ο Amaury μου σχεδίασε ένα κοστούμι. Το τουρμπάνι ήταν το πιο εντυπωσιακό μέρος του και, καθώς τυλιγόταν δύο ή τρεις φορές γύρω από το κεφάλι, περνούσε γύρω από το λαιμό και δενόταν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Η στολή  έπρεπε να ραφτεί και, καθώς ήταν καλυμμένη με κεντήματα και δαντέλες, χρειάστηκε ένα δεκαπενθήμερο για να ολοκληρωθεί.
Επιτέλους, έφτασε η βραδιά, το κουστούμι ολοκληρώθηκε γύρω στις έντεκα, περίπου τα μεσάνυχτα μπήκα στην οικία της κυρίας Lafont. Η ενδυμασία μου ήταν τότε σχεδόν άγνωστη στη Γαλλία. Η φέρμελη και τα τουζλούκια ήταν από κόκκινο βελούδο, κεντημένα με χρυσή κλωστή,  η φουστανέλα, ήταν λευκή σαν το χιόνι και στο σωστό πλάτος, τα εκθαμβωτικά ασημένια όπλα θαυμάσια σφυρηλατημένα. Πάνω απ 'όλα, ο αυθεντικός κεφαλόδεσμος τράβηξε όλα τα βλέμματα επάνω μου. Κατάλαβα ότι έκανα θριαμβευτική είσοδο, αλλά αυτό που ακολούθησε δεν το φανταζόμουν!

Did you know that... Alexandre Dumas made a great impression dressed like a Pallikar in a fancy dress ball?

There were, too, any number of masked balls. There was a Salon held in Paris in those days by Madame Lafond, which was entirely comprised of artistic society […]
Now, the choice of a suitable costume was a very serious business to an author of twenty-six…. I had made the acquaintance at Firmin's balls … of a clever young fellow, a pupil of M. Ingres, and who has since become the celebrated antiquary Amaury Duval. He had just returned from Greece, where he had taken part in an artistic expedition. He appeared at one of Firmin's balls in the disguise of a Pallikar. The Pallikar was all the rage then; Byron had introduced, it, and all our pretty women had collected funds for that mother of lovely women, the land of Greece. [...] So I went and hunted him up, for it was most important at a fancy dress ball to make the most of one's natural advantages. I have said that I never was good-looking, but I was tall and well built, although rather slight; my face was thin, and I had large brown eyes, with a dark complexion; in a word, if it was impossible to create beauty, it was easy enough to form character. … and Amaury accordingly designed me a costume. Now, the turban was the most striking part of this costume, and, being rolled two or three times round the head, it passed round the neck and was tied at the point it started from. But the costume had to be made, and, as it was covered with embroidery and braid and lace, it took a fortnight to make.
At last, the evening arrived, and the dress was finished by eleven o'clock; by midnight I entered Madame Lafond's house. This costume of mine was then almost unknown in France: the jacket and leggings were of red velvet, embroidered with gold; the fustanelle, as white as snow, had not been robbed of a single inch of its proper width; the dazzling silver arms were marvellously wrought, and, above all, the originality of the head-dress drew all eyes upon me. I guessed I should make a triumphant sensation, but had no idea of the method in which it would be expressed.

Dumas, Al. (1908). My Memoirs, volume 4 (1830-1831), New York:The MacMillan Company, p. 41-42.