Η Ευανθία Καΐρη γεννήθηκε στην Άνδρο το 1799. Ήταν αδελφή του λόγιου Θεόφιλου Καΐρη, του οποίου υπήρξε μάλιστα μαθήτρια στη Σχολή των Κυδωνιών. Το 1821, με την έναρξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Άνδρο, όπου έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1824, όταν ακολούθησε τον αδελφό της Δημήτριο στη Σύρο, όπου εκείνος ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το καλοκαίρι του 1839 επέστρεψε πάλι στην Άνδρο, όπου και παρέμεινε οριστικά μέχρι το θάνατό της (1866).
Η Έξοδος του Μεσολογγίου συγκλόνισε τους Έλληνες ανάμεσά τους και την Ευανθία Καΐρη, η οποία θα γράψει το 1826 το πεζό δράμα με τίτλο "Νικήρατος". Η υπόθεση του έργου εκτιλίσσεται στο πολιορκημένο Μεσολόγγι και κλείνει με την Έξοδο. Ο "Νικήρατος" τυπώθηκε τον Ιούλιο του 1826 στο Ναύπλιο και η συγγραφέας το αφιέρωσε «εἰς ἐκείνας, ὅσαι εἰς τὸν ἱερὸν τοῦτον ἀγῶνα τοῦ ἔθνους μας, παρὰ τὴν αἰσχρὰν καὶ ἄτιμον δουλείαν ἐπροτίμησαν τὰς φλόγας καὶ τὰς ἀβύσσους».
Η επιτυχία του Νικήρατου χάρισε στην Ευανθία Καΐρη μια θέση μεταξύ των λογίων της εποχής. Το 1827 ο Αλέξανδρος Σούτσος σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ὁ Φίλος τοῦ Νόμου (φ. 266, 7 Φεβρουαρίου) αποκάλυψε το όνομά της γράφοντας: Ἄν καὶ ἡ κυρία Εὐανθία ἠθέλησεν ἀπό μετριοφροσύνην ἀνωνύμως νά ἐκδώσῃ καὶ ν’ ἀποποιηθῇ τὸ καλὸν καὶ ἄξιον λόγου δράμα τοῦ Νικηράτου, ἡμεὶς ὀμως ἀγαπῶντες νὰ ἐνθαῤῥύνομεν τὰ προτερήματα καὶ νὰ διεγείρωμεν τὴν εὐγενὴ ἄμιλλαν, τολμώμεν νὰ τὴν κηρύξωμεν μητέρα τοῦ πονήματος τούτου, νά την κατατάξωμεν εἰς τὸν χορόν τῶν Μουσῶν […]. Το έργο παρουσιάστηκε στην Ερμούπολη, στην Αθήνα και στην Άνδρο, ενώ ένα μέρος μεταφράστηκε στα ιταλικά, από τον Severiano Fogacci.
