Η Λατινοκρατία στον ελληνικό χώρο άρχισε το 1204 με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους κατά τη διάρκεια της Δ΄ Σταυροφορίας και τη διάσπαση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε πολλά φεουδαρχικά κράτη.
Οι Βυζαντινοί ανακατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1261, το γόητρο της Αυτοκρατορίας όμως μόνο προσωρινά αποκαταστάθηκε. Η συνεχής πίεση των Λατίνων και των Τούρκων αλλά και η εσωτερική αποσάθρωση αποδείχτηκαν καταλυτικές για το Βυζάντιο. Η Πόλη αλώθηκε οριστικά από τους Οθωμανούς το 1453 και οι Βενετοί, Γενουάτες και Φράγκοι, που στόχευαν στη διατήρηση εμπορικών βάσεων καίριας σημασίας στους δρόμους της Ανατολής, βρέθηκαν σε οξύ ανταγωνισμό με την Οθωμανική Aυτοκρατορία, όπως προηγουμένως και με τους Βυζαντινούς.
Το 1669 οι Οθωμανοί ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Κρήτης και εδραίωσαν την κυριαρχία τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Με τη λήξη του τελευταίου βενετοτουρκικού πολέμου το 1718, η βενετική παρουσία περιορίστηκε στα Ιόνια νησιά και σε ορισμένες περιοχές στην απέναντι ηπειρωτική ακτή.
Σε όλο αυτό το διάστημα των ταραγμένων αιώνων ο Ελληνισμός αγωνίστηκε για την ύπαρξη και τη συνοχή του και κατόρθωσε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να δημιουργήσει τους όρους για την αναγέννησή του, εθνική και πνευματική, στους επόμενους αιώνες.
