Ο αγώνας των Ελλήνων για εθνική ανεξαρτησία δικαιώθηκε με τη δημιουργία αυτόνομου (1826) και κατόπιν ανεξάρτητου (1830) κράτους. H Γ΄ Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας (1827) εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελληνικής Πολιτείας (1828-1831).
Η προσπάθεια του Καποδίστρια για οργάνωση του κράτους διακόπτεται με τη δολοφονία του στις 27 Σεπτ. 1831. Η πολιτική αστάθεια τερματίζεται το 1832 με τη δημιουργία του Βασιλείου της Ελλάδος και την εκλογή του Όθωνα, δευτερότοκου γιου του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, ως Ελέωι Θεού μονάρχη (1832-1862).
Ο ανήλικος Όθωνας φτάνει το 1833 στο Ναύπλιο, την πρωτεύουσα, που το 1834 μεταφέρεται στην Αθήνα. Τριμελής Αντιβασιλεία -J.L. von Armansperg, J.L. von Mauer, και K.W. von Heideck- κυβερνά ως την ενηλικίωσή του (1835) και οργανώνει διοικητικά και στρατιωτικά το κράτος εν μέσω συνεχών αντιδράσεων των Ελλήνων.
Συνεχείς εξεγέρσεις για παραχώρηση συντάγματος και απομάκρυνση των Βαυαρών από τη διοίκηση, οδηγούν στην αναίμακτη επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και την καθιέρωση Συνταγματικής Μοναρχίας το 1844. Συγχρόνως, η Ελλάδα βοηθά τα κινήματα των υπόδουλων ελληνικών περιοχών (Ήπειρος, Θεσσαλία, Μακεδονία, νησιά), συχνά με δυσβάστακτο πολιτικό κόστος διεθνώς. Το 1862 η συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια υποχρεώνει τον Όθωνα να εγκαταλείψει το θρόνο και τη χώρα.
