Mετά την έξωση του Όθωνα, oρίστηκε ως Βασιλεύς των Ελλήνων ο Γεώργιος Α΄ (1863–1913), δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Δανίας.
Η ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ
Ο κοινοβουλευτικός βίος εδραιώνεται στην Ελλάδα μετά τη διακήρυξη της αρχής της δεδηλωμένης από τον Χαρίλαο Τρικούπη το 1875. Στο εξής, τη διακυβέρνηση της χώρας αναλαμβάνει το κόμμα που κατέχει τη δεδηλωμένη πλειοψηφία του λαού, όπως αυτή εκφράζεται στις εκλογές. Στη δεκαετία του 1880 θεμελιώνονται κόμματα αρχών, που εναλλάσσονται στην εξουσία, και αναδεικνύονται αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες.
Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ (1864)
Τα νησιά του Ιονίου, ύστερα από μακραίωνη βενετική κυριαρχία (τέλη 15ου αι. – 1797) και σύντομη κατοχή τους από Γάλλους και Ρώσους, περιήλθαν στην προστασία της Μεγάλης Βρετανίας (1814-1864). Οι αγώνες των Επτανησίων, αλλά και πολιτικές σκοπιμότητες της εποχής, οδήγησαν στην παραχώρηση των νήσων στην Ελλάδα το 1864.
Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ (1881)
Η εξέγερση των λαών της Βαλκανικής εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οδήγησε σε νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος (1875-1878). Το ελληνικό εθνικό ζήτημα αναζωπυρώθηκε. Μετά από αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις, υπογράφηκε το 1878 στο Βερολίνο η τελική συνθήκη ειρήνης, που οδήγησε το 1881 στην παραχώρηση της Θεσσαλίας και της επαρχίας Άρτας στην Ελλάδα.
ΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Μετά τη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, συνεχή επαναστατικά κινήματα εκδηλώνονται στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη προκαλώντας παρεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων. Το Κρητικό Ζήτημα συγκινούσε ιδιαίτερα την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, που συμπαραστεκόταν με ποικίλους τρόπους στον αγώνα του νησιού, συχνά επηρεάζοντας και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Η μεγάλη Κρητική Επανάσταση του 1866-1869, με κορυφαία στιγμή το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου, προκάλεσε διεθνώς ευνοϊκό ρεύμα υπέρ του αγώνα των Κρητών. Τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αι. η Κρήτη βρισκόταν, με μικρά διαλείμματα, σε συνεχή αναβρασμό. Το καθεστώς αυτονομίας, που παραχωρήθηκε στο νησί το διάστημα 1899-1909 (Κρητική Πολιτεία) δεν ικανοποίησε τους Κρήτες, αντίθετα εντάθηκε ο αγώνας για Ένωση με την Ελλάδα. Αυτό επιτεύχθηκε τελικά κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1913).
Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (1904-1908)
Η τουρκοκρατούμενη Μακεδονία, στην οποία σημειώθηκαν πολυάριθμες επαναστάσεις με αφορμή τις εκάστοτε εξελίξεις του Ανατολικού Ζητήματος, έγινε από τη δεκαετία του 1870 πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των βαλκανικών εθνοτήτων. Από το 1904 ως το 1908, ελληνικά ανταρτικά σώματα, με την έμμεση υποστήριξη του ελληνικού κράτους, έδρασαν στη Μακεδονία υπερασπίζοντας τους Έλληνες κατοίκους από τους εξοντωτικούς διωγμούς που εξαπέλυαν άτακτες βουλγαρικές ομάδες. Ταυτόχρονα συγκροτήθηκε ένα ισχυρό δίκτυο από διπλωμάτες, ιερείς, εκπαιδευτικούς, που αποσκοπούσε στην καλλιέργεια της ελληνικής παιδείας και την τόνωση της εθνικής συνείδησης. Ο ένοπλος αγώνας στη Μακεδονία τερματίστηκε το 1908 με την Επανάσταση των Νεότουρκων, που αναπτέρωσε πρόσκαιρα αλλά μάταια τις ελπίδες για ισότητα όλων των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
