Το 1908 η εκδήλωση του κινήματος των Νεότουρκων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία εξέθρεψε προσδοκίες στις υπόδουλες εθνότητες για ισότιμη μεταχείριση.
Παρά τις υποσχέσεις όμως, η καταπίεση αυξήθηκε. Τα βαλκανικά κράτη πληθυσμοί των οποίων παρέμεναν ακόμη υπόδουλοι οδηγήθηκαν σε συμμαχία, παραμερίζοντας τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Η άρνηση της Πύλης να δεχθεί τα αιτήματα των βαλκανικών συμμάχων (Ελλάδα-Σερβία-Μαυροβούνιο-Βουλγαρία) για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των ομοεθνών τους οδήγησε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο (Οκτ.1912). Κατά τη διάρκειά του η εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη αναγκάζοντας την Τουρκία να συνθηκολογήσει. Η τελική συνθήκη που επιβεβαίωνε τη νίκη των συμμάχων υπογράφηκε στο Λονδίνο (17.5.1913).
Σύντομα όμως ο ανταγωνισμός μεταξύ των βαλκανικών συμμάχων για τη διανομή των απελευθερωμένων εδαφών και κυρίως οι επεκτατικές βλέψεις της Βουλγαρίας οδήγησαν σε νέα σύρραξη (Ιούνιος 1913), αυτή τη φορά μεταξύ των συμμάχων (Ελλάδα-Σερβία-Ρουμανία εναντίον της Βουλγαρίας). Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με ήττα της Βουλγαρίας και οδήγησε στην υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου (28.7.1913).
Για την Ελλάδα τα εθνικά κέρδη ήταν πολύ μεγάλα, αφού με την απελευθέρωση της Κρήτης, της Μακεδονίας, της Ηπείρου και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου η χώρα διπλασιάστηκε σχεδόν σε έκταση και πληθυσμό.
Α΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1914-1918)
Ο αποικιακός ανταγωνισμός των ευρωπαϊκών δυνάμεων οδήγησε το 1914 στoν Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Δύο ήταν οι συνασπισμοί που συγκροτήθηκαν: οι Κεντρικές Αυτοκρατορίες -Γερμανία, Αυστροουγγαρία- και η Τριπλή ή Εγκάρδια Συνεννόηση - Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία (Εntente Cordiale).
Στην Ελλάδα η στάση που έπρεπε να τηρήσει η χώρα έγινε αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης που επέφερε το Διχασμό. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος υποστήριζε την ουδετερότητα, ενώ ο πρωθυπουργός Ελ.Βενιζέλος την σύμπραξη της χώρας με τους συμμάχους. Τελικά το 1917 η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο με την Entente που υπήρξε ο νικητής του πολέμου και αποκόμισε σημαντικά εθνικά κέρδη. Με τη συνθήκη του Νεϊγύ (Νοέμ.1919) απέκτησε τη Δυτική Θράκη, ενώ με τη συνθήκη των Σεβρών (Αύγ. 1920) της παραχωρήθηκε η Ανατολική Θράκη και αναγνωρίστηκε η παρουσία της Ελλάδας στη Μικρά Ασία. Έτσι το σύνολο σχεδόν του υπόδουλου ελληνισμού ενσωματωνόταν στον εθνικό κορμό, γεγονός που αποτελούσε βασική εθνική επιδίωξη (Μεγάλη Ιδέα).
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ (1919-1922)
Το 1919, στα πλαίσια συμμαχικής εντολής, η Ελλάδα απέστειλε στρατό στην περιοχή της Σμύρνης. Το γεγονός αυτό όξυνε τον τουρκικό εθνικισμό (Κίνημα Κεμάλ Ατατούρκ). Στην πολεμική αντιπαράθεση που ακολούθησε οι Έλληνες, παρά τις αρχικές επιτυχίες, εγκαταλελειμμένοι από τους συμμάχους ηττήθηκαν (Αύγ.1922) με συνέπεια τον ξεριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού (Καταστροφή Σμύρνης).
Με τη συνθήκη της Λωζάννης (Νοέμ. 1923) ορίστηκε το νέο συνοριακό καθεστώς Ελλάδος-Τουρκίας και αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών με εξαίρεση τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, καθώς και τους μουσουλμάνους της δυτικής Θράκης.
